نماد گل رز | گل رز

رز در فرهنگ‌های گوناگون تاریخچهٔ مدیدی از نمادگرایی و مفهوم دارد. در هند رز به ویشنو پیشکش شده‌است. در یونان و روم رز را با الههٔ عشق آفرودیت و ونوس برابر می‌داشتند و بخاطر ارتباط با الههٔ آفرودیت و ایزمعمولاً مقدس دانسته می‌شد. در روم باستان بر روی درِ اتاقی که موضوعات محرمانه مورد بحث قرار می‌گرفت، عبارت «Sub rosa» را قرار می‌دادند. امروزه Subrosa در زبان انگلیسی به معنای مخفی کردن رازاست که سابقهٔ آن به همین عمل رومیان باز می‌گردد. بعدها در اروپای قرون وسطی رز به نمادی از عشق شهوانی تبدیل شد.^[۸۶] این گل در دوران رنسانس بار دیگر مورد علاقه و و توجه اروپائیان قرار گرفت. مسیحیان رز قرمز شکفته شده را به نشانهٔ مادر و رز سفید را به نشانهٔ بکارت و پاکی می‌دانستند به همین سبب این سمبل‌ها به مریم مقدس پیوند داده شد و مسیحیان او را با لقب رز مقدس یا رز بی‌خارمی‌خواندند.^[۸۷] امروزه در زبان گل‌ها رز بر اساس رنگ دارای معانی متفاوتی است. رز قرمز به معنای عشق، رز زرد به معنای حسادت،^[۸۸] رز صورتی به معنی رضایت ^[۸۹] همچنین احساس عمیق و فراموش نشدنی^[۹۰] و رز سفید به معنی پاکی، خلوص، طهارت ^[۹۱] همچنین به معنای این است که من برای تو مناسب هستم.^[۹۲]

در کشورهای اسلامی رز یکی از گل‌های بهشت و گلی مقدس به شمار می‌آید.^[۹۳] هر ساله کعبه در شهر مکه، یکبار اول شعبان و بار دیگر هم اول ذیحجه با گلاب مخصوص که هر ساله از ایران تهیه می‌شود، همراه با آب زمزم شسته داده می‌شود.^[۹۴]

در ایران

در فرهنگ ایرانی گل رز ارزش بسیاری داشته‌است. در فرهنگ ایرانی-اسلامی نیز چنان ارجمند است که نوعی قداست مذهبی پیدا کرده‌است. «می‌گویند هرگاه محمد پیامبر اسلام گل سرخی می‌دیدند، آن را می‌بوسیدند و بر چشمان خود می‌نهادند و می‌فرمودند: این گل نشانه‌ای از جمال الهی است.» گل سرخ در ادبیات صوفیانه نیز مقام بسیار بالایی دارد. صوفیه به گل سرخ رنگ تقدس زده‌است و آن را نماد کامل جمالِ الهی می‌داند.^[۹۵]

گل به معنای ورد یا گل سرخ در شعرهای سعدی به عنوان پیام‌آور بهار و نماد خرمی و نشاط، نماد خداوند و کمال مطلق و همچنین از نظر حکمت نمودی از ناپایداری انسان در گسترهٔ خاک است. اردات و عشق سعدی به گل سرخ تا بدان حد است که نام کتاب ارزشمند خود گلستان را، از گل گرفته‌است. ارزش گل نزد سعدی بخصوص در شعری نمایان است که در آن گِل که نماد فرو مایگی است در اثر هم‌نشینی با گُل قدر و تعالی پیدا می‌کند. در این شعر شاعر از نماد گِل و گُل بهره برده و تلاشش بر این است انسان را به انتخاب هم‌نشین نیک ترغیب نماید.

^[۹۶]

در نگرش سعدی رگه‌هایی از اندیشهٔ خیام بچشم می‌خورد و در شعرهای او نیز بین انسان و گیاه و خاک ارتباط ناگسستنی دیده می‌شود. سعدی تداوم حیات زیبارویان را در گل سرخ می‌جوید. او مفهوم گیاه‌زایی را آگاهانه و با توجه به داستان سیاوش^{[یادداشت ۲]}و روییدن گیاه بجای خون به ناحق ریخته او چنین در شعرش بازگو می‌کند:

^[۹۷]

در بسیاری از داستان‌ها و غزل‌های شاعران ایران وصف گل‌و‌بلبل به چشم می‌خورد و تحت تأثیر همین نغمه‌سرایی‌ها برخی از خارجیان ایران را کشور گل وبلبل خوانده‌اند.^[۹۸] در ادبیات فارسی گل‌و‌بلبل همتراز معشوق و عاشق هستند، گل رز زیبا، مغرور، و اغلب بی‌رحم (به سبب داشتن خار) است و بلبل بی‌وقفه آواز می‌خواند و از اشتیاق و ارادت خود نسبت به گل می‌گویند. در شعر عرفانی، حسرت بلبل نسبت به گل رز به عنوان یک استعاره حکایت از اشتیاق روح برای پیوستن به خدا را دارد.

[ویرایش]